NASIL BİR DUYGUDUR BABA OLMAK ?

Babamdan otuz beş sene sonra ben de, 1991 yılında baba oldum.
Kızımı ilk kucağıma aldığımdaki duygularımı tarif etmekte hala zorlanırım.
Mutluluk, endişe, gurur, coşku, huzur bunlardan ilk aklıma gelenler..

On sekiz yıl bu kadar mı çabuk geçermiş.
Bir süredir iki farklı şehirde yaşamanın verdiği özlem duygusunun üzerine, şimdi bir de iki farklı ülkede yaşamanın hasreti eklenecek.
Kendisine onca yurt dışında yaz kampına katılma önerimizi kibarca geri çeviren Su, birden üniversiteyi Fransa’da okumaya karar verdi.
Tanıdığım en istikrarlı genç şahsiyetlerdendir.
Yaklaşık on yıldan beri Moda Tasarımı eğitimi almak istediğini söyler durur.
Ben bunu ilk başlarda, bir erkek çocuğunun pilot ya da futbolcu olması gibi geçici bir heves zannetmiştim.
İş giderek ciddileşmeye başladı.
Önce, Istanbul Saint Benoit gibi altı yüz kırk yedi yıllık geçmişi olan bir Fransız lisesinden, kendi isteği ile sadece on üç yıllık kısa bir eğitim geçmişi olan Pera güzel sanatlar lisesinde Resim eğitimi almak için ayrıldı.
Sonra yine kendi çabaları ile okuyacağı üniversiteyi buldu, orası için gerekli olan dil sınavını (TOEFL) ve portfolyo çalışmalarını tamamladı, bir miktar da burs kazanarak okulla iletişimini başlattı.
Parsons Güzel Sanatlar ve Tasarım okulu 1896 yılında Newyork’da kurulmuş.
1921 yılında da Paris şubesi açılmış.
Geçenlerde birlikte yeni okuluna gittik.
Paris zaten; sadece caddelerinde, Sen nehrinin kıyısında, müzelerinde iki ay aylak aylak dolaşılsa bile, benim gibi sanat üretme kapasitesi olamayan bir adamı bile planyadan geçirerek şair falan yapabilecek bir romantizmde.
Kızım neredeyse her girdiğimiz yerde bir kağıt kalem bulup resim yapacak açılar buldu kendine.
Daha önce farketmediğim kadar, resim çizen insan gördüm kızımın sayesinde yollarda, müzelerde..
Zaten herkes canı neyi çekerse onu görüyor etrafında.
Aynı yeşil alana, “usta burada ne biçim top oynanır” ya da “burası da tam kafa çekme yeri” diyen insanlar tanıdım.
Kızımdan önce, “şuraya otursam da bir resmini yapsam” diyen bir yakınım olmamıştı.
Paris’in müzelerine girmek, içinde gezmek de kalabalıktan dolayı hayli zor.
Sadece Luvr müzesini, bir yılda Antalya’yı ziyaret eden insan kadar sanatsever geziyor.

Okulda yaklaşık üç öğrenciye bir profesör düşüyor.
Bir çoğuyla tanıştım.
Okulun; İletişim Tasarımı, Tasarım Yönetimi, Moda Tasarımı, Güzel Sanatlar, İlustrasyon, Fotoğrafçılık, Eleştirmenlik gibi bölümleri var.
Tanıştığım hocalara kızım yanımızdan uzaklaşınca bazı baba soruları sordum.
(çünkü yanımda olursa bana kızıyor)
Hocam, bizim kız bu okulu bitirince nasıl olacak da para kazanacak?
Bakın ben onun fotoğraf hocası olarak ona Newyork’da moda fotoğrafçısı olmasını önereceğim, dört günde yirmi beş bin dolar kazanan tanıdıklarım var..
Hemen kızımı bulup, zaten yeteneği olan fotoğrafçılığı önerdim kendisine.
Cevabı her zamanki gibi hazırdı: “madem öyle kolaymış, gidip kendisi yapaymış öyleyse, ne işi varmış ki bizim okulda, ben moda tasarımcısı olacağım..”
Antalya Koleji’nde öğrendiği İngilizcesinin üzerine, biraz özel ders de eklenince uluslararası sınav olan TOEFL’dan 93 puan alması okula yaz dil kursu almadan kabulünü sağladı.
Ancak Paris’te, bir Amerikan adası gibi duran okuldan dışarıyı adımını atar atmaz, gelenek ve dillerine bağlı Fransızlar karşılıyor onu.
Manav, İngilizce istersen domates bile vermiyor kolayına.
Kızımın o zarif İngilizce aksanı ile, “sorry” diye adres sormaya çalıştığı teyzeler, kafalarını Fransızca söylenip sallayarak yanımızdan geçip gittiler.
Yani, Fransızca öğrenmeden bu şehirde kolay yaşam yok.
Orada sinema eğitimini tamamlamış olan bir Türk genci ona şunu önerdi.
“Biraz da olsa Fransızca öğrenene kadar boşuna İngilizce konuşarak zamanını harcama. Doğrudan Türkçe konuşsan bile anlaşılma şansın daha yüksek.”
Gerçekten de; tren, doktor, pardon, kürdan, restoran, metro, tuvalet, vitrin, garson, gibi dilimize girmiş 2.500 kadar Fransızca kelime var.
Bir o kadar da Fransızcaya sızmış İngilizce sözük vardır.
İşte, kullanmasını bilene 5.000 kelimelik bedava baston sözlük..
Gök sertçe gürlese soluğu annesinin yatağında alan bu genç hanımefendi, şimdi evinden binlerce kilometre ötede, Asyalı, Amerikalı, Avrupalı, Afrikalı öğrencilerle birlikte bir dünya insanı olmak için mücadele verecek.
Zaten bir meslek, ancak dünyanın neresine gidilip de icra edilebilirse bir meslek olarak kabul ediliyor.
Sevdiklerinden uzakta olmak, yani özlem, çamaşır, ütü, temizlik, kendi kendine erkenden uyanma, en önemlisi de kendinle başbaşa kalmak bu eğitimin bedellerinden.
Özgürlük, kendi kararlarını verebilme, bir dünya insanı olabilme yolundaki güçlü adımlar da bu zorlukların karşılığındaki armağanlar diye düşünüyorum.
Yolun açık olsun sevgili kızım..

Tunç Müstecaplıoğlu
21.05.2009