ŞU KAYAK SPORUNU NE YAPSAK DA PATLATSAK..

Yaklaşık yirmi yıldır amatör bir kayakçı olarak içinde bulunduğum kayak camiasını, ikinci Erdoğan ÜSTÜNSOYLU Federasyonu’nda bana verilen bazı alçak gönüllü görevler dolayısıyla daha yakından tanıma olanağım oldu.

Önce 1992 Eylül’ünde, Bursa Demirtaş tesislerinde, uluslararası bir çim kayağı kursuna katıldım. Ayağı toprağa pek basmayan bir betonzede olarak, kursun başından sonuna kadar hayran hayran çevremi inceledim durdum.

Sayın Erdem SAKER önderliğinde Bursa, dünya çapında bir çim kayağı tesisine kavuşmuştu. Bırakın üzerinde kayabilmenin doyumsuz tadını; oturup gölü, ağaçları, çimleri ve kayanları seyretmek bile çok hoş bir duyguydu.

Sarıkamış’ta Bembeyaz Bir Düş..
1992’nin Aralık ayında, yeni kayak sezonu açılışını izlemek üzere Sarıkamış’a gittik. Kayak kültürü, Uludağ ve Kartalkaya arasında kalmış olan ben ve diğer batı yakalı kayakçı dostlarım, gördüğümüz doğa güzelliği karşısında geçici bir şok yaşadık. Bu yörede kayak sadece hafta sonları gerçekleştirilen bir hobi değil, yaşamın ta kendisiydi. Şehir içinde, aylarca karla kaplı kalan zeminde sürülen atlı kızaklar; malzemesizlikten kösele ayakkabılarıyla, pistlerde paltolarla kaymaya çalışan bebekten az irice çocuklar; sezon açılış gecesinde eksi 30 derecede, biz içimizde birkaç kazakla titrerken, meşaleli gösteriyi izlemek için omuzlarında bebekleriyle gelen yüzlerce doğulu kayak sever bir düş gibiydi.
Bu enfes zemin KAR ise, bizim daha önce üzerinde kaydığımız neydi peki? Doğup yetiştikleri yöreye bir vefa borcu ve destek amacıyla, Uludağ’da sezon açılışına az bir süre kala onca yolu gelen Sarıkamışlı kayak öğretmenleri, evlerinde birer halk kahramanı gibi karşılandılar.

Doğu Anadolu’ya yeterli devlet desteği sağlandığında, Alp dağlarından hiç de aşağı kalır tarafı olmadığına inanarak, turistik dağımız Uludağ’’a döndük. Ardından, Uludağ’da batı grubu kayak yarışlarını izledik. Başta İstanbul olmak üzere, birçok şehrin okullarında açılan kayak branşları,gözle görünür bir kıpırtı yaratmış.

Uluslararası Kayak Federasyonu FİS’in çok önem verdiği şehir kayakçılığı, umarız biz de gelişmesini sürdürür.

Akdeniz’e Kayak da Yakışmış.
Türkiye Kulüpler arası puanlı kayak şampiyonası, bu yıl tüm Akdenizli kayak severler için yeterli, hatta ideal bir kayak merkezi olan Antalya’nın Saklıkent’inde düzenlendi. Onca oturmuş, yarışma deneyili olan yörelere oranla, böyle genç bir merkeze bu önemli yarışmanın verilmesi, Sayın Üstünsoylu’nun ileri görüşlü ve hoş bir jestiydi kanımca.

Yetkililer, sporcular, personel, elektronik donanım ve onca emek, bir hafta sonu için Antalya’ya aktı. En büyük özveriyi ise Erzurum, Sivas, Hakkari gibi, Türkiye’nin bir diğer ucundan yirmi yaşındaki, eskimeye yüz tutmuş araçlarıyla Antalya’ya gelen, sporcular gösterdiler.

Hele Hakkarili sporcular, Saklıkent’e ulaşmak için; gidiş dönüş, tam 75 saat yol katettiler, belediyelerinin jiletlik minibüsleriyle. Bir batı televizyon kuruluşunun haberi olsa, dizi olabilecek bu uzun yolculuklarının sonunda, bir madalya alamadılar ama; kayak camiasının gönlüne taht kurdular.

Türk Kayakçısı İyidir.

Çeşitli kamplarda, kendilerini yakından tanıma olanağı bulduğum Türk kayakçılarının, birçok özellikleri bakımından, batılı rakiplerinden hiç de aşağı kalmadıklarını gözlemledim. Özellikle cesaret, kavrama seriliği ve en önemlisi kayak sporuna duydukları aşk düzeyindeki tutkuları imrenilecek düzeyde.

Bu gençler, vasat bir Avusturya Kayak Kulübü’nün bütçesi olan yıllık 5 milyar liradan yararlanabildikleri oranda başarılı oluyorlar. Arkalarında, kendilerini destekleyen sponsor kuruluşlar, kayak malzemesi üreten fabrikalar, bu spora ciddi anlamda ilgi duyan bir basın olmadığından, gelecek kaygısını derinden duyarak ellerinden geleni yapıyorlar.

1994 Norveç, Lillehammer Kış Olimpiyatları.
Norveç,bileğinin hakkıyla bir kış olimpiyatları düzenleme onurunu elde ettikten sonra, organize bir çalışmayla hazırlıklarını tamamladı bile. Bir avuç nüfusuyla, 60 milyonluk Türkiye kadar üretim yaptıklarından, bu zenginlik sporcularına da yansıyor.

Futbol’daki enfes çıkışlarına paralel olarak, kayakta da inanılmaz bir yükseliş gösterdiler. Zaten kuzey disiplininin en iddialı ülkelerinden biri olan Norveç, neredeyse dümdüz coğrafi yapısına rağmen, Alp disiplininde de şampiyonlar yetiştirmeye başlandı.

Müthiş bütçelerle nerede nitelikli kar varsa, Norveç takımı orada antrenmanda. Dünyanın öbür ucuna, uzun kamplar yapmak amacıyla, elli kişilik ekiplerle gidebiliyorlar.

Kış olimpiyatları başlayınca, bizim yerli kayak ulemaları geçecekler TV’nin başına, TRT’nin tuhaf çekimlerinden bizim sporcuları izleyecekler ve yine beğenmeyecekler. Albertville’den, Lillehammer’e kadar, ancak birkaç uluslararası yarışmaya katılabilen ve taşlar çatlasa 400 saat çalışabilen kayakçılarımız, buz pistleri de ancak 50 uluslararası yarışmaya katılıp 4 bin saat çalışma olağanı buldular.

Ulusça,aşağılık duygusuna kapılmanın bir anlamı yok. Benzer olanaklar sunabilirsek, bizden de evrensel yetenekler yetişebilir.

Ülkemizde Hala Kahramanlar Yaşıyor.

.Geçtiğimiz kış Uludağ’da çok trajik olaylar yaşandı. Emniyet önlemlerini yeterince almadan dağa bir kış tırmanışı yapmak isteyen bazı üniversiteli dağcıların kayboldukları haberi, bir bomba gibi düştü. En bildik pistin ortasında bile, iyi bir kayakçıyı ürkütebilecek sis ya da kar fırtınası yaşamış olanlar, uçsuz bucaksız bir zirvede kaybolmanın ne anlama geldiğini biraz daha iyi hissedebilirler.

İki eski arkadaşın bile, birbirine yardım ederken ayrıntılı hesaplar yaptığı günümüz dünyasında, bir gurup kahraman kayak öğretmeni, Sayın Doğan Kırbaç yönetiminde, daha önce yüzlerini bile görmedikleri bu genç sporculara yardıma tereddütsüz koştular. Kendileri de kaybolma ve ölüm tehlikesi ile karşılaştılar. Deneyim ve şanslarının da yardımıyla, hem kendilerini, hem de kaybolan dağcıları bularak yaşama döndüler. Bu çıkar dolu günümüz koşullarında, hala öyle insanların yaşaması, insanı ferahlatıyor.

Vakkorama Brings Albertville To You.

Yıllar önce, Tercüman Gazetesi’nin düzenlediği kayak yarışmaları zaman içinde kaybolup giderken, bu yıl da bazı yeni girişimlere tanık olduk. Bazı ilaç ve meşrubat üreten firmalar, yarı istekli olarak kayak yarışları düzenlediler. Çok kısıtlı bütçelerle yapılan yarışmalara katılan kayakçılar, yine de hoş anlar yaşadılar.

Tekstil alanındaki ilginç buluşlarıyla bir ekol haline gelen Vakkorama kuruluşu, her yıl Uludağ’a enfes bir renk katıyor. Kayakçılar bu sempatik yarışta kendilerini sınama olanağı buluyor.

Havai fişekli açılışından, bale ve akrobatik gösterili kapanışa kadar Uludağ, yılın en renkli hafta sonunu yaşıyor. Birçok spora yetenekli ve duyarlı bay Cem Hakko, her yıl kayak severlerin ilgisini üst düzeyde tutabiliyor.Doğrudan olmayan yolla reklam ve dolayısıyla bir spora hizmetin en güzel örneğini veren Vakkorama’yı, umarım diğer kuruluşlar da örnek alır ve dağlarımız daha da şenlenir.

Aydın Havası Önerilerinizi Duyar Gibiyim(!)..
Özetleyecek olursak; özerk bir federasyon, antrenör, öğretmen, sporcu, otelci uyumu, iyi kazanan firmaların bu spora reklam karşılığı parasal destek sağlamaları, bol dış temas, mevcut pistlerin uluslararası antrenman ve yarışma standartlarına getirilmesi, kısa sürede çok yol aldırabilir Türk kayağına kanısındayım.

Ülkemizde kar yağdığından bile habersiz, eksik coğrafya bilgili bazı batı Avrupalı dostlarımıza, hoş bir sürpriz yapabiliriz.

Tüm kayak severlere, sağlıklı, başarılı bir sezon diliyorum.
Haydi iyi kayaklar.

Tunç Müstecaplıoğlu
09/01/1994